De mooiste 14 platen van 2013

Voor ik begin eerst wat anders: Zo nu en dan zie ik mensen een Youtube-filmpje aanklikken en 15 seconden wachten en reclame kijken voor de echte clip begint. Doe jezelf een lol en installeer Adblock Plus. Geen reclames meer, geen gedoe. Zo dat moest ik even kwijt.

Eind van het jaar en wie komt er ook met een lijstje? Inderdaad.

In mijn geval ook niet zo gek, want ik heb een uitstekende smaak.

Al zeg ik het zelf. Dit jaar kwam er behalve een nieuwe plaat van Marco Borsato ook veel móóie muziek uit. Zo luisterde ik bijvoorbeeld naar de nieuwe van: ASG, Anciients, Charles Bradley, Clutch, Colin Stetson, Daniel Romano, God Is An Astronaut, Gösta Berlings Saga, Guy Clark, Hypnotic Brass Ensemble, JJ Grey & Mofro, Meshuggah, Orlando, Red Fang, Sean Rowe, The Revival Hour en Unknown Mortal Orchestra.

Allemaal de moeite waard, sommige erg goed zelfs. Om het overzichtelijk te houden heb ik alleen mijn favoriete 14 platen van 2013 op een rijtje gezet, in alfabetische volgorde. 

De naam van de uitvoerende is voor het gemak meteen een link naar de muziek.

And So I Watch You From Afar – All Hail Bright Futures

Hoe een band in een paar jaar kan groeien. Drie jaar geleden was het vooral gooien en smijten. Pezige mannen uit Ierland die verbeten lompe riffs er uit knalden. Op deze plaat steeldrums, paranoia orgeltjes en natuurlijk rauwe riffs en het betere drumwerk. Plaat om je tanden in te zetten.

Bombus – The Poet And The Parrot

Heerlijk gruizige rock 'n roll in de beste Motorhead en Slayer traditie, maar dan door jongens die er echt zin in hebben. Rocken alsof je leven er van af hangt. Dubbelloops gitaarlijnen, lekker brullen. Muziek voor op de snelweg. 

Grails - Deep Politics

Ongrijpbaar, tikje onduidelijk, maar heel fijn. Muziek waar ik om de paar nummers denk, “Goh, wat draai ik eigenlijk?”. Geen gemakkelijke deuntjes maar gestapelde lagen. Alsof ze helemaal in een eigen wereld zitten. Een wereld met prachtige geluiden.

Jaga Jazzist – Live With Britten Sinfonia

Oude nummers in een nieuw jasje. Een heel sjiek jasje dat wel. Met orkest hun gekte uitgevoerd. Met name 'One armed bandit' doet het voor mij. Wat een opbouw, wat een muzikanten. Is dit nog wel jazz? Doe jezelf een lol, kijk en luister dit.

Luke Sital Singh – Tornados

Eigenlijk geen hele plaat, maar een e.p. Net als de vorige twee.

Wel hele mooie kleine liedjes en een stem die niet iedereen zal trekken.

Deze plaat is meer popmuziek dan de vorige en minder navelstaren.

Zou me niet verbazen als ie komend jaar een dikke hit heeft.

Moddi – Set The House On Fire

Voor mij de ontdekking van Into the great wide open.

Blond, Noors jongetje wat met band 2000 mensen stil kreeg. Met ongebruikelijke liedjes en een erg herkenbare stem een verademing. Zijn Scandinavische accent geeft het een charmant randje.

Met name het nummer 'House by the sea' verdient -als het aan mij ligt- een prijs.

Richard Buckner – Surrounded

Een paar weken geleden nog hier. Singer songwriter met veel platen. Heel eigen geluid en manier van spelen en zingen. Geen showman, het hele concert kwam ie niet verder dan het voorprogramma mompelend te bedanken. Wel mooie liedjes in een eigen stijl.

Russian Circles – Memorial

Instrumentale post-rock. Lange stukken, lange lijnen. Geen vrolijke deuntjes maar de diepte in.

Muziek om hard te draaien en in te gaan hangen. Lekker ook voor onderweg. Nog uren te gaan en zij timmeren wel door. Muziek waar hard gewerkt wordt.

Sam Baker – Say Grace

Knap om na drie prachtige platen er weer een te maken. Warme liedjes, gespeeld en gezongen door een muzikant die stuk is, maar gewoon door gaat. Vergevingsgezindheid is het kernbegrip bij hem. Mooie luisterliedjes, soms heel grappig, meestal ontroerend mooi. Teksten die meer verteld dan gezongen worden, maar daardoor wel makkelijk te verstaan zijn.

Son Lux – Lanterns

Wil de echte Sufjan Stevens opstaan? Koren, strijkers, vette drums.

Ook hier weer hele mooie liedjes (daar komt het voor mij toch iedere keer op neer) in een uitgebreide productie. Fijn tijdens een wandeling op de koptelefoon. En live te zien 21 januari in Merleyn.

Steve Earle & The Dukes (And Duchesses) – The Low Highway

Ome Steve doet het weer. Speelt ie tussendoor een prachtrol in 'Treme', komt ie gewoon weer met een topplaat. Met inderdaad daarop verschillende nummers zoals ze in 'Treme' te horen zijn. Kritisch, politiek zeer uitgesproken, direct en met keihard zuidelijk dialect. Een plaat die me ook na vijftig keer luisteren nog blijft boeien.

The Dillinger Escape Plan – One Of Us Is The Killer

Een plaat die ik pas begreep nadat ik de show zag waar ze 'm ongeveer helemaal speelden.

Complex, chaotisch, strak, waanzinnig en toch ook popmuziek. Wel voor de geoefende luisteraar die niet vies is van een bak herrie.

The Ocean – Pelagial

Rock in het groot, of eigenlijk metal. En goed. Wat deze plaat zoveel prettiger maakt, is dat er na de gewone versie ook een instrumentale versie op staat. Zonder gebrul vind ik het zoveel fijner luisteren. Topmuzikanten met grote nummers. Alleen vanwege het drumwerk al de moeite waard.

White Denim – Corsicana Lemonade

De laatste keer dat ze in Roosje speelden probeerden we naderhand een beter concert in de afgelopen vijf jaar te herinneren en het lukte niet. Muzikaal grenzend aan perfectie zonder saai te worden, da's knap. En dat is deze plaat dan ook. Een cocktail van 50 jaar popmuziek met de nadruk op de jaren '70. Ook hier weer ernstig goeie muzikanten. Zeker gaan luisteren.

Veel plezier met luisteren.

Mocht ik nog prachtplaten gemist hebben dit jaar, dan hoor ik dat graag!